Stürven is Alma Rogge 1969 in Bremen-Rönnebeck, war se dartig Jahr in ehr Huus guntsiet van de Werser lääwt hett; bisett worrn aver is se diss Kant van de Werser in ehre Heimat, up de Karkhoff van Rodenkarken: so wull se dat; un so klung dat över fiefuntwintig Jahr vörher in ehr Gedicht "Land aus dem ich geboren bin" ok al an, wor dat heet:

Land aus dem ich geworden bin,
schwarz ist dein Acker und Brot,
dein ist mein Leben, dein mein Tod,
nimmst in dein Wesen mich hin.
Einmal komm ich in dir zur Ruh,
bette in deine Erde mich ein,
brauche nicht ich mehr zu sein,
bin wieder du.

In `n Böökerhannel kann man nix mehr van Alma Rogge kööpen. Ehre Bööker worrn nich mehr verleggt. Dat is schaad, denn ehre Geschichten un Anekdoten, ehre Gedichte un Romane kann man ok vandag noch mit Spaaß un Vergnögen läsen. Wenn man wat över den norddüütschen Minschen, över dissen gediegen Minschenschlag, de dor tüschen Waterkant un wiedet Land, tüschen Nordseestrand un Marschenland wahnt, to weeten kriegen will, mutt man eenfach mal in Alma Rogges Geschichten naläsen. Dor kriggt man dat gewahr, wo wi so sünd, dor hett se us beschreeven. Mit `n scharp Blick för use Macken un Grappen, aver ok mit vääl Nasicht un jümmers mit `n Ogentwinkern un Schmüstergrienen weer se us up de Spoor, wiss ok, um sik sülvst `n beten beter to begriepen. Hierbi is denn ok woll dat Gedicht "Wo ik her kam" in ehr upstahn:

Wo ik her kam
is dat Land so free un wiet,
wasst dat Gras un bleuht de Klee,
ruckt de Luft na Solt un See,
blänkert Water, ruschelt Reith,
jagt de Wulken, Wind de weiht
wo ik her kam.
Mine Lüd
gaht ärn stillen, sturen Gang.
Wat se willt, dat fat` se an,
holt är Wurt un staht ärn Mann.
Blot wat är in`n Harten liggt
Seggt se nich - seggt se nich
mine Lüd.
Jeden Dag
tweemal loppt de Flot dar an,
awer`t Watt un Butenland,
stiggt an Diek un Öwerrand,
spöhlt un wöhlt um Pahl un Steg,
sackt denn sinnig wedder weg
Jeden Dag.
Wo ik her kam
is dat Land so free un wiet,
wasst dat Gras un bleuht de Klee,
ruckt de Luft na Solt un See,
blänkert Water, ruschelt Reith,
jagt de Wulken, Wind de weiht
wo ik her kam.

Disse Landschap hett Alma Rogge in sik draagt, disse Minschen weern ehre Minschen. All dat hett se utfüllt un all dat findt man in ehr Wark. All dat sü ok wi – wi Minschen ut Norddüütschland. Dorüm hett Alma Rogge us ok vandag noch wat to seggen, un dorüm is se dat wert, dat wi us noch lang up se un ehr Wark besinnt.
Theo Gerdes
(Am Dienstag, 10. Sept. 2019 erinnert der Verein "Begegnungsstätte Heinrich Kunst" ab 19:30 Uhr im Heinrich Kunst Haus, Sandweg 22, Ofenerfeld, an die beliebte Schriftstellerin aus der Wesermarsch. Eintritt 5 Euro, Einlass und Abendkasse ab 19 Uhr).